“Hier Waak Ik Nog Steeds!”, vertelt Max licht grommend. “Mijn baasje zorgde altijd goed voor me. Hij was duidelijk, de verhoudingen waren duidelijk, kortom: het hondenleven was duidelijk! Maar plotseling kreeg ik meerdere bazen en bazinnen; mensjes die mijn roedel zonder enige ruggengraat en op basis van volledige gelijkwaardigheid moesten gaan leiden. Mijn naam Maximilian werd acuut ingekort tot Max zodat voor de buitenwacht mijn genderneutraliteit gewaarborgd werd, terwijl elke hondenlul kan zien dat ik er een heb! Ik mocht geen vlees meer en geen kunstjes doen en al helemaal niet als het een “werkopdracht” betrof zoals het-achter-een-bal-aan-rennen-om-die-vervolgens-weer-terug-te-brengen, zoals roedels voetballers al eeuwen doen. De enige lichaamsbeweging die ik nog had kunnen hebben, was me in het #metoo-tijdperk al ontnomen: Het ongegeneerd achter teefjes aanrennen, hen te besnuffelen en daarna naar mijn hok te “duwen”. Maar sinds kort ben ik helemaal de gebeten hond, want de mensenpups hebben me de oorlog verklaard omdat datzelfde hok nu dienst moet gaan doen als hun Tiny House. Net als de Harderwijker dolfijnen wilde ik daarom vluchten naar China, maar schijnbaar is me daar niet eens een hondenleven gegund!”