Odilia legt zelfverzekerd en vol pretenties uit: “Het zit gewoon in de familie. Mijn oma weigerde zich in de jaren 70 al door de Dolle Mina’s te laten rekruteren en exploiteren als bruikbaar gemeengoed. Het wijze oudje wist welke verantwoording er lag bij het opvoeden van nieuwe wereldburgers en het draaiend houden van de micro-economie binnen het gezin. Mijn moeder liet zich op haar beurt ook niet meeslepen door de Bewust Ongehuwde Moeder rage, de zogenaamde BOM-moeders, omdat zij inzag dat er dan afgekoerst werd op een samenleving met louter BOK-kinderen; Bewust Ouderloze Kinderen. Nu is het mijn beurt om die familietraditie voort te zetten. Ik wil gewoon mezelf zijn en worden gewaardeerd om wie ik ben en wat ik doe. En als dat niet wordt getolereerd, zal men een strijdbare en venijnige Odilia leren kennen. En geloof me: die is niet voor de poes!”