Een grootschalig onderzoek door onze musicoloog Drs. Don Theo Plokhuis heeft uitgewezen dat de huidige maatschappelijke transities, recentelijk nog “zware verloederingen” genaamd, ook een forse invloed hebben op radioprogramma’s. Het meest opvallende verschijnsel daarvan is wel dat veel zangers en zangeressen steeds door de zorgvuldige samengestelde aan- en afkondigingen van de presentatoren heen jengelen en deze kostbare informatie soms zelfs genadeloos en keihard overstemmen. De twee Corona-jaren met de bijbehorende maatregelen, waardoor de meeste artiesten hun muzikale ei niet kwijt konden, lijken hier debet aan te zijn. Maar er speelt veel meer. Door het uitsluiten van “zwarte” muziek en “zwarte” muzikanten met hun muziekcultuur, veranderde met name de algehele muzikale timing. Afrikaanse, Afro-Cubaanse en Afro-Amerikaanse muziek kent een luiere timing, waardoor “blanke” muziek en dito muzikanten altijd te vroeg lijken te komen of te zijn. Dit verklaart echter alleen maar het vroegtijdig blèren door de aankondigingen van de presentator. Hoe zit het dan met de afkondigingen?
Ondanks dat er bij radioprogramma’s duidelijke afspraken zijn over de duur van het optreden, het aantal consumptiebonnen en het tijdsplan van de presentator, lijken de artiesten steevast hun schaarse promotiekansen te grijpen door langer door te zingen. Ook zijn sommigen door het op-de-bank-hangen-en-hele-dagen-Netflixen met de bijbehorende pauze-en-uitgesteld-kijken-mogelijkheden, hun ritme- en tempogevoel volledig kwijt, waardoor alles uiteindelijk trager gaat en zoveel langer duurt.
De vocalisten schreeuwen echter bij al deze verklaringen moord en brand en wijzen meteen naar de presentator: “Neem gewoon instrumentaaltjes voor je zogenaamd vileine babbels!”
Een woordvoerder van de presentatoren, zelf ooit multi-instrumentalist geweest, is echter een volledig andere mening toegedaan. “Vocalisten zijn geen makkelijke mensen. Ze zijn in vele gevallen mislukt als gitarist of saxofonist, maar willen toch als credits- en blikvanger bij het grote publiek en de media blijven functioneren. Bandleden en zaalhouders doen daarom zelfs liever zaken met terroristen dan vocalisten, omdat je daar tenminste nog mee kunt onderhandelen. Een instrumentaaltje gebruiken als achtergrondmuziekje, zodat de presentator er ongestoord door heen kan ouwehoeren, zou niet alleen de herwonnen vrijheid en de daardoor vrijgekomen creativiteit van de instrumentalisten te niet doen, maar ook het betreffende meesterwerk onherstelbaar beschadigen. Dan hadden ze er net zo goed meteen al een vocalist door heen kunnen laten janken!”
