Vroeger kon je de noodklok luiden als er stront aan de knikker was, of dreigde te komen. Toen had men echter nog een wij-gevoel. Tegenwoordig bestaat helaas alleen nog het individualisme en het daardoor veelvuldig gebezigde “hoor-mij-eens-heerlijk-poep-praten!” Vooral in de slachtofferrol schijnt het luide gegorgel van die woordendiarree ook nog eens aanleiding te zijn om bij elke scheet moord en brand te schreeuwen. “Schijtziek word je ervan!” aldus een woordvoerder van de GGZ. “Waarom zouden we nog op zoek gaan naar een verwarde naald in een hooiberg vol louter zieke geesten? Waarom doen we nog mee aan een Amber-Alert, terwijl Amber niet eens gevonden wil worden? Wij leggen daarom vanaf nu alle hulpvragen naast ons neer. De lol is eraf en we hebben er de tijd niet meer voor. Je trekt zelf maar eens bij Jan Met De Korte Achternaam aan de bel!” (P.S.: Jan laat weten hier niet van gediend te zijn en heeft inmiddels camera’s opgehangen!)