Ondanks dat alles was ‘naar het ziekenhuis moeten’ voor mij echter het enige moeten dat geweldig, interessant en spannend was. Ik kreeg vrij van school, extra aandacht, veel bezoek met nog meer cadeautjes en ander eten en drinken dan dat ik thuis kreeg. En nu mocht ik er weer heen, dus daar had ik geen buikpijn van. Maar deze keer liep het meteen al anders.
Er moest een inwendig onderzoek plaatsvinden. Ik wist niet precies wat er komen ging, maar als een arts een handschoen aantrekt en je vraagt je broek uit te doen, je benen te spreiden en je knieën flink op te trekken, dan kan ik je vertellen dat je liever de waarschuwende opgestoken vinger van je vader voor je neus ziet zwaaien, dan de twee gestrekte vingers van de arts voelt verdwijnen in je lichaam, op een plek waar normaal alleen maar viezigheid naar buiten komt. Heel gênant allemaal, maar nog veel pijnlijker. Dit was mijn straf. En net toen ik weer bij zinnen was, maar nog niet kon zitten, kwam de echte arts, de eerste bleek namelijk een arts in opleiding te zijn, en die deed hetzelfde trucje nog een keer. Ik kreeg respect voor vrouwen die waren bevallen, maar had op dat moment zelf veel liever een keizersnee gehad.
Niet alleen de blindedarm bleek tijdens de onderzoeken ontstoken, maar ook mijn buikvlies. De waarden van mijn bloed waren hierdoor niet goed en mijn poeperd stond nog in de fik, dus ik kon op korte termijn helaas niet geopereerd worden. Ik heb dertien weken opgevouwen in kussens in bed gelegen. Zes in mijn rug, drie onder elke arm en vier onder mijn knieën, omdat de ontsteking in mijn buik moest zakken naar één centraal punt, alvorens ik pas onder het mes kon. De helse pijn gedurende die weken werd bestreden met morfine en dat maakte veel goed. Wat een heerlijke roes en visioenen gaf dat. Tegen de tijd dat hij eindelijk verwijderd kon worden, was er van mijn blindedarm al zo goed als niets meer over. Het laatste stompje heb ik, zoals hij sinds de kermis gewend was, op alcohol laten zetten en meegenomen naar huis. Mijn vertrouwde migraine was echter sinds die operatie ook weg, maar daar had ik vanaf toen de alcohol dan weer voor.
Deze tweede eigen keuze was dus ook geen beste, maar ik was dertien en had nog een flinke dosis pubertijd te gaan, dus zouden er nog genoeg keuzemomenten volgen. Na het eerste jaar HAVO mocht ik sneller dan verwacht alweer kiezen: het jaar overdoen, waar de voorkeur van school naar uitging, of herexamens maken. Ik had tenslotte door die blinde darm vier maanden school gemist en mijn vriendschappen waren helaas niet vriendschappelijk genoeg gebleken om me tijdens mijn ziekbed huiswerk te brengen, ondanks de vele verzoeken daartoe van leraren en mijn ouders. Het jaar overdoen leek mij geen optie. Weer die dokters zag ik namelijk niet zitten, dus ik ging voor de herexamens. De hele vakantie leren, terwijl iedereen vrij was. Maar ik ben onder spanning vaak succesvol, dus ik redde het, maar wederom op het nippertje. Deze keuze was mijn eerste goede? Nee hoor. Niet echt. De school kreeg gelijk. Ik had uiteindelijk te veel gemist en in het tweede jaar brak me dat op. Ik bleef zitten en dat was zeker niet mijn keuze. Wel had ik de pech, of de mazzel, dat ik hierdoor in een andere generatie terecht kwam. De mijne was nog van carrière, huisje, boompje, beestje, maar de jongeren waar ik nu bij in de klas kwam waren van een ander kaliber. Het type ‘foute linkse vrienden’, het begin van het einde, volgens mijn pa. Seks, drugs en rock & roll, het begin van de jaren zeventig, volgens mij. Bezig zijn met dit dagelijkse feest was belangrijker dan de verre toekomst en eerlijk gezegd sprak me dat ten zeerste aan.
Tot volgende week zondag!
Sebastiaan J. Bitterzoet
Lees hier deel 2: https://cyniclowns.online/2024/03/03/zondagbijlage-knarsetandend-kiezen-deel-2/
Lees hier deel 1: https://cyniclowns.online/2024/02/25/5189/