Na twee maanden op de nieuwe school was me duidelijk geworden dat je als dertienjarige student niet alleen veel kennis moest kunnen verwerken, maar toch ook minstens zoveel alcohol. De kermis trok weer door de Achterhoek en ik vreesde dat ik weer niet aan de kuddegeest ging ontkomen. De carrousel en de botsauto’s moesten en zouden ingeruild worden voor de feesttent. Daar was het dan de bedoeling dat je alcohol ging drinken en heel erg dronken werd. Mijn ouders had ik daar nog nooit over gehoord, maar mijn klasgenoten wisten het allemaal precies te vertellen. Omdat ik toen al één meter tachtig lang was en tachtig kilo woog, werd ik als enige van de groep voor oud genoeg aangezien om ook daadwerkelijk alcohol te krijgen als ik het bestelde.
Ik heb wat meters afgesjouwd en naar binnen gewerkt die avond en achteraf gezien zou ik niet eens weten waarom. Gadverdamme, wat was bier vies. Het was bitter en het prikte in je keel. Mijn vriendjes vertelden, natuurlijk achteraf, dat ik, om te voorkomen dat mijn adem thuis nog steeds naar alcohol rook, wel het een en ander moest ondernemen. De kloothommels. Ik besloot om een patatje speciaal met uien te nemen en oliebollen met veel poeder. Thuis aangekomen, rook ik zo alleen nog maar naar gore vettigheid, hoewel de alcohollucht niet eens op had kunnen vallen, omdat ik ervoor koos om meteen naar bed te gaan, want oh, wat voelde ik me schuldig, maar nog veel meer hondsberoerd en kotsmisselijk. En jawel hoor, ‘s nachts moest ik er niet alleen zelf uit, maar ook een vat bier en een hoop frituur. Mijn moeder was uiteraard bezorgd en toen ik diezelfde nacht voor de tweede keer moest overgeven en zelfs in bed aan de diarree raakte, belde ze, na het verschonen van de lakens en mij, de huisarts.
Een tweede wonder geschiedde! Mijn fraude werd wederom niet ontdekt. Ik scheen een acute blindedarmontsteking te hebben, dus was legitiem ziek. Ik was niet betrapt op alcoholgebruik en voor het eerst lachte het geluk me toe bij een leugen. Ik mocht voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis. En dat was kicken. Ik was er al zo vaak geweest. Eerst voor een dubbele liesbreuk toen ik nog maar twee was. Maar die eerste keer hadden ze me meteen al wel flink bij mijn ballen, want die waren nog niet ingedaald. Daarna op mijn vierde en vijfde, voor eerst neus- en toen keelamandelen. Vanaf mijn zesde tot mijn tiende ben ik echter totaal binnenste buiten gekeerd vanwege een constante migraine, een Nystagmus latens, blinde vlekken in mijn blikveld en veel blootliggende zenuwuiteinden. Alles scheen te wijzen op een hersentumor of ander neurologisch probleem, maar mij ontging de ernst van die situatie volledig door de fascinerende en indrukwekkende ervaring van al die onderzoeken. Het enige dat tot me doordrong, was de ruggenmergpunctie en de bijbehorende pijn, vooral de maanden daarna, maar dat was nog meer te wijten aan de loze belofte van de neuroloog dat ik een reep chocola van een kilo zou krijgen, als ik niet huilde. Door die prik moest ik namelijk een week plat blijven liggen, maar door zijn belofte kwam ik bij elke persoon die mijn kamer betrad overeind om de reep in ontvangst te nemen. Hij moet nu nog steeds langskomen! Ook de vele apparaten waar ik in moest, hebben uiteindelijk hun sporen nagelaten in de vorm van een forse claustrofobie. Die leken namelijk op hele grote bankschroeven, malende vuilniswagens en licht- en geluidsdichte sarcofagen. De zeer penetrante lucht van de ether tijdens hersenonderzoeken, met die plakkers op je hoofd en achteraf de plukken haar naast je bed, maakte tevens een prikkelende indruk. Bij elke narcose werd me ook beloofd dat, als ik de narcoseballon op kon blazen, ik hem mocht houden. De ballonnen met slaapgas waren echter net als ik, na vijf keer blazen, compleet van de wereld. Niet te vertrouwen dus, die artsen, maar dat werd gecompenseerd door de mooie en lieve verpleegsters. Alleen mijn pielemuis kwam tijdens het wassen nog tegen hen in opstand.
Tot volgende week zondag!
Sebastiaan J. Bitterzoet
Lees hier deel 1: https://cyniclowns.online/2024/02/25/5189/