Al zeer jong kwam ik tot het besef dat het leven alleen maar bestond uit het maken van keuzes, na al dan niet in het diepe te zijn gegooid. En als je echt heel slim was, zorgde je ervoor dat je nooit meer dan twee keuzemogelijkheden overhield. Maar ondanks die wetenschap gebruikte ik mijn intelligentie, op dat moment nog betweterigheid, alleen maar om nog meer alternatieven te krijgen, zodat ik aan het eind helemaal niet meer kon kiezen, of steevast de verkeerde keuze maakte. Hoe heeft het toch zover kunnen komen? Nu kan ik daar een aantal keuzemogelijkheden voor geven, maar dan wek ik de indruk dat ik er niets van geleerd heb, dus doe ik dat niet. Het was namelijk gewoon uit hebberigheid. Zeg dat iemand iets niet mag en hij wil het. Ik was zo bang om iets te kort te komen dat ik altijd zoveel mogelijk opties openhield.
Op slechts twee momenten na bestaat het hele leven uit keuzes, die je ook alleen maar zelf kunt maken, op basis van je verstand, je gevoel, of je intuïtie. Daarna kun je ook alleen jezelf die keuze verwijten, maar zelfs dat is weer een keuze. Tegenwoordig is de tendens echter dat men wel keuzes wil maken, maar de consequenties ervan niet wil accepteren en dat kan dan helaas weer niet. Elke keus heeft onherroepelijk zijn nasleep en die neem je erbij, of je maakt een andere keuze. Hard maar waar en simpel.
Er zijn dus twee uitzonderingen. Het tijdstip van jouw verwekking is er daar één van. Hierbij is je mening totaal onbelangrijk en daar word je dus ook niet naar gevraagd. Je aanwezigheid wordt zelfs helemaal niet op prijs gesteld en is daarna slechts een kwestie van verwachting.
Het tijdstip van overlijden is, op zelfmoord na, de tweede uitzondering. Maar dat is de laatste jaren, onder andere door euthanasie of het wat meer populaire en dus gebezigde alternatief ‘palliatieve sedatie’, gaan lijken op een soort van afstuderen. De voorbereiding doe je nog met zijn allen, maar op het moment suprême is het toch echt ex-samen. Ik ga er geen gebruik van maken, want de consequentie staat mij niet aan. Ik wil hierbij dan ook vastgelegd hebben dat ik op geen enkele wijze accepteer dat iemand anders die laatste keuze voor mij maakt.
Als je in de eerste tien tot twintig levensjaren zit, bepalen je ouders vaak jouw keuzes. Aangezien ik een voorbeeldig kind wilde zijn, koos ik ervoor om alle keuzes die zij voor mij maakten op te volgen. Maar op den duur verlangt de kudde waartoe je verkoos te behoren, dat je je eigenheid en vrijheid ontwikkelt en de eerste daarbij horende consequentie is dan dat je je moet gaan afzetten tegen je ouders. Mijn allereerste grote ‘tegen-mijn-ouders-afzet-keuzemoment’ dat me nu te binnen schiet, was dat in de zesde klas van de lagere school, net na de Cito-toets. Het advies was VWO, dus Gymnasium of Atheneum. Even was ik de koning te rijk, want het was nu bewezen dat ik de beste van de klas was, nou ja, op Mia na dan, maar daar ging ik dan wel mee trouwen, had ik me zo uitgedacht. Helemaal naar het VWO was echter wel heel ver fietsen, zeker als ik dat elke dag alleen met Mia moest doen, want mijn vriendjes gingen allemaal naar de LTS, MAVO of HAVO en dat was veel dichter bij huis. Op de terugweg van school schrapte ik dus mijn geplande huwelijk en besloot ik het schooladviesformulier te vervalsen, zodat ik met mijn vriendjes naar de HAVO dichterbij huis kon fietsen. Ik hoopte dat mijn ouders niet al te teleurgesteld zouden zijn in de illusie dat ik niet het hoogst mogelijke had bereikt. Ik had voor mezelf gekozen en voelde dat ik dat niet echt met pa en ma kon bespreken, omdat zij vast van mening zouden zijn dat ik op die leeftijd dat soort consequenties nog niet kon overzien. Maar ik was nu eenmaal niet bezig met carrières op latere leeftijd en ik had mijn grote liefde Mia al opgeofferd voor deze fraude, dus meer straf zou echt totaal overbodig zijn. Ik kreeg ook helemaal geen straf. Mijn ouders vonden het advies op papier wel vreemd, gezien de adviezen tijdens de ouderavond, maar zochten achter mij geen boefje. Dat waren mijn vriendjes dus wel. Deze kansloze jongcriminelen hadden me keihard voorgelogen dat ze een Havoadvies hadden gekregen, terwijl dat een Mavoadvies was. Ze wilden zich schijnbaar stoer of beter voordoen. Wat een stelletje oplichters. Nu moest ik verdorie toch nog alleen fietsen. Maar de Havo was in ieder geval dichterbij en het mooiste meisje van de klas, Elise, ging daar ook naar toe. Kon ik mooi met haar meefietsen. Maar nee. Elise dacht dat ik verliefd op haar was, omdat ik gewoon aardig tegen haar deed. Ze was bang en schaamde zich zelfs dat mensen zouden kunnen denken dat we wat hadden samen. Ze wilde niet met me meefietsen en vertelde ook nog eens allemaal vervelende dingen over mij, zodat iedereen duidelijk wist dat wij geen jong geliefden waren. Gelukkig trof ik de eerste dag zeven nieuwe vriendjes, zodat de schade uiteindelijk meeviel. Mijn eerste echt eigen keuze was dus, naast een frauduleuze handeling, wel een klein beetje een tegenvaller. Maar ik was ook pas twaalf. Dat kon dus nog wat gaan beloven.