Helga wilde graag kunnen zingen. Ze had er dus alles voor over om haar carrière in een stroomversnelling te brengen. Ze bezat een vreemde soort van klasse, met haar onzekerheid die zich uitte in naïef arrogante en onbewust narcistische trekjes. Deze dame kon je beledigen en ondertussen blijven glimlachen, want ze had het niet eens door. Toen ze er lucht van kreeg dat ik een beetje succes en wat ingangen in de muziekscene had, werd ik meteen uitgenodigd voor een High Tea. Mariah Carey, zelf net aan het doorbreken in Nederland, was haar grote voorbeeld. “Haar imiteren gaat me heel gemakkelijk af!”, zei ze steeds. Ik maakte dus een orkestband voor haar en inderdaad; ze kon niet zingen, maar ook dat had ze niet door. Ze zou doorbreken en beroemd worden. Daar hoefde ze maar weinig voor te doen, vond ze, want ze had alles in huis. Ze dweepte met me, maar kon ook zomaar ineens in geuren en kleuren vertellen dat ze alleen maar op strakke, gespierde, zuidelijk uitziende Wehkampboys viel, waardoor ik zeker wist dat er voor mijn diensten nog geen zoen uitgewisseld zou gaan worden. Ook was ze gecharmeerd van dikke auto’s, merkkleding, luxe en juwelen en vooral de bezitters daarvan. Zelf wilde ze die rijkdom maar al te graag, dus de man die haar dat kon bieden, had al snel een heel erg dikke krijtstreep voor. Ik had het echter nooit van bezittingen en uiterlijkheden moeten hebben, maar juist van tijd, waarin zij kon ontdekken welke natuurlijke rijkdommen ik allemaal in huis had. Ik denk dat dat ook mijn drijfveer is geweest om met haar om te blijven gaan, om haar daarna, als haar ogen òf haar vrouwelijkheid open waren gegaan, keihard te dumpen.
Haar gedrag werd erger en ze leek zelfs dommer te worden, dus was het tijd voor een kleine levensles. Ze had me al drie keer verteld van haar natte droom waarin iemand haar een sleutel van een Mercedes 500 SL overhandigde en de bijbehorende auto cadeau deed. Toen ik dat verhaal voor de twaalfde keer moest aanhoren, was ik het zat.
“Heb jij je rijbewijs eigenlijk wel”, vroeg ik?
“Over vier weken”, zei ze.
“Oké,” zei ik, “zullen we dan over vijf weken een feest organiseren geheel ter ere van jou? Dat we dan je rijbewijs, maar ook je nieuwe zangcarrière gaan vieren? En als je meteen de eerste keer slaagt, krijg je van mij ook nog een Mercedes 500SL.”
“Daar drink ik graag op,” zei ze, “doe mij maar een groot glas port.” De fles port werd bezorgd, samen met een exquise maaltijd.
“Krijg ik echt een Mercedes 500SL van je?”, vroeg ze toen ze aan de port zat te nippen.
“Geen twee” zei ik, “en nu houden we er over op. Jij gaat de komende tijd alleen maar oefenen qua rijden en zingen en verder zwijg je als het graf. Dit gaat namelijk niemand anders wat aan.”
“Oh,” zei ze met een slaafse en tegelijkertijd wulpse blik, “ik vind het best wel lekker als ik gecommandeerd word.”
“Hou dus je mond, ga zitten en wees mooi”, reageerde ik.
“Dat is voor mij echt wel een makkie”, zei ze en ging braaf opzitten met haar handen in haar, voor mij nog onontgonnen, schoot. Andere geile commando’s flitsten door mijn hoofd, maar het voelde zo goedkoop, dat ik er geen over mijn lippen kon krijgen. Zo diep ging ik me niet verlagen. Ik zou haar een lesje leren en meer niet.
In de vijfde week na onze afspraak, ze was daadwerkelijk geslaagd, plakte ik posters, waarop iedereen werd uitgenodigd voor het debuut van Helga in het chique, tot concertzaal omgetoverde plaatselijke café. Zij zou, zowaar zelfs op haar kosten, voor een hapje en drankje zorgen en ik gaf haar symbolisch alvast een autosleutel, waarbij ze niet eens doorhad dat die van een Opel was. Ze ging helemaal uit haar plaat en riep: “Waar is hij, waar staat hij?”
“Nee,” zei ik, “pas op de avond zelf krijg je via een soort sterrit de auto voor het eerst zien. Dan kan iedereen dat moment met je delen.”
Twee dagen lang was ze volledig hyper en ik hoorde van velen dat ze ons geheim al had blootgegeven. Het ging precies zoals ik had verwacht. De meesten verklaarden me voor gek en de nog grotere naïevelingen waren zelfs jaloers. De avond brak aan. Om tien uur zou het zangconcert beginnen met mij achter de piano. Haar vocale kwaliteiten waren echt bagger, maar iedereen bleef beleefd. Daarna gaf ik haar de opdrachten voor de sterrit en de meute volgde haar naar een klein parkeerplaatsje achter het café. Tussen een Fiat Panda en een VW Golf stond hij uiteindelijk te pronken. Een flonkerende Mercedes 500 SL, schaalgrootte 24:1. Iedereen hield de adem, maar vooral het lachen in. Haar orale kwaliteiten heb ik nooit mogen beleven, maar haar mond viel ver genoeg open om daar heel goed in te zijn.