Odilia legt zelfverzekerd en vol pretenties uit: “Het zit gewoon in de familie. Mijn oma weigerde zich in de jaren 70 al door de Dolle Mina’s te laten rekruteren en exploiteren als bruikbaar gemeengoed. Het wijze oudje wist welke verantwoording er lag bij het opvoeden van nieuwe wereldburgers en het draaiend houden van de micro-economie binnen het gezin. De tepelkloven nam ze op de koop toe. Mijn moeder liet zich op haar beurt ook niet meeslepen door de Bewust Ongehuwde Moeder rage, de zogenaamde BOM-moeders, omdat zij inzag dat er dan afgekoerst zou worden op een samenleving met louter BOK-kinderen, Bewust Ouderloze Kinderen. Nu is het mijn beurt om die familietraditie van onafhankelijkheid verder voort te zetten. Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn en worden gewaardeerd om wie ik ben en wat ik doe. En als dat niet getolereerd wordt op straat, in het sociale leven of op mijn werk, dan zal men een strijdbare en venijnige Odilia leren kennen. En geloof me: die is echt niet voor de poes!”