Sinds het overlijden van mijn ouders zijn mij een aantal dingen overkomen die deze angst voor de dood zouden kunnen hebben veroorzaakt. Ik had bijvoorbeeld wel eens liggen malen over God die Jezus in de bloei van zijn leven naar de hemel haalde en toen ineens de link gelegd naar mijn vader die ook in de hemelen zijt, waardoor hij mij ineens zou kunnen komen halen. Hij had, in mijn ogen, veel meer redenen om mijn van deze aardkloot weg te rukken en dat probeerde hij ook, volgens mij. Ik had in ons huis, prominent in de vensterbank, twee urnen staan met ‘mixed ashes’ van mijn ouders, die niet alleen een mystiek sfeertje opleverden, maar me ook het gevoel gaven dat ze aan me liepen te trekken. Elke keer als ik er langs liep voelde ik namelijk een intense kracht, waardoor ik zo sterk naar ze toe werd getrokken dat ik bijna omviel. Ik besloot daarom de urnen voorlopig te verhuizen naar de logeerkamer en ze onder in de kledingkast, achter alle schoenen, weg te stoppen. Wanneer ik wat meer vat op de materie had en er aan toe was, mochten ze uit de kast komen.
Er gingen wat maanden overheen waarin ik geen last meer had van rare gedachten of vreemde krachten, behalve dan dat bepaalde lampen in huis een heel eigen leven waren gaan leiden. Ook hoorde ik vreemde geluiden in ons doorgaans toch zo geluidsarme appartement, wanneer ik alleen thuis was. Ik voelde windvlagen, hoorde mijn pa tegen me praten als ik me nog in de waak-slaap fase bevond en voelde af en toe zijn hand op mijn schouder, mijn hoofd of in mijn rug. Dit was toch wel wat vreemd, omdat ik dat soort acties veel meer van mijn moeder had verwacht, want met haar had ik immers, toen ze nog goed bij zinnen was, afgesproken om contact te maken tussen het hiernamaals en het hiernumaals.
Op een doordeweekse dag in mei 2008, ik was op de zaak, voelde ik weer eens een hand op mijn schouder en hoorde duidelijk de stem van Pa die zei: “Zorg jij voor je broer, dan zorg ik voor jou!” Het was zo levensecht dat het me niet meer los liet. Wat had dat in vadersnaam te betekenen? Hoezo en vooral hoe moest ik voor mijn broer zorgen en waarom zou mijn vader voor mij zorgen? Wat stond er allemaal te gebeuren? Ik liep 2007 in gedachten maar even door om wellicht tot een conclusie te komen, want dat was, eerlijk is eerlijk, een hectisch jaar geweest.
In januari hadden we met de tienmans band een tournee gemaakt door Polen, waarbij de opbrengst van de concerten voor dakloze kinderen aldaar was. Die week had binnen de band geleid tot zware conflicten en definitieve verstoringen van onderlinge relaties. In maart was mijn moeder overleden. Tot haar sterfdag had ik vier keer per week een ritje van de Veluwe naar de Achterhoek en weer terug gemaakt. Daarna waren we nog steeds elk weekend in de Achterhoek, maar nu om met ons hele gezin, minus mijn moeder, te kaarten. In juli verhuisden mijn partner en ik naar ons nieuwe appartement en waren we de hele maand aan het schilderen en verbouwen geweest. Eind juli werd mijn pa opgenomen in het ziekenhuis en tijdens ons eerste weekend in de Achterhoek, na de verhuizing, overleed hij. Vanaf dat moment kregen broerlief en ik een hechtere band en kwamen we elk weekend bij elkaar over de vloer. Uiteindelijk besloten we zelfs om in 2008 met zijn vieren op vakantie te gaan. Een unicum! Eind 2007 verhuisde ik met mijn zaak naar een groter pand en leek de rust weer te zijn wedergekeerd. Ik kon dus niets afleiden uit het afgelopen jaar, maar dat hoefde een week later ook al niet meer. Broertje belde. Zijn auto was kapot en de reparatie zou 2200,- gaan kosten. Dat kon hij op dat moment niet betalen, dus moest hij een keuze maken. De reparatie betalen of onze gezamenlijke vakantie. Ik was al jaren niet op vakantie geweest en hoopte hevig dat hij voor de vakantie zou kiezen. Maar hij had zijn auto dagelijks nodig, dus vroeg hij of ik hem kon helpen, door het bedrag eventjes voor te schieten. De opdracht van vadermans schoot me meteen door mijn hoofd, dus ik zei: “Ja broer, dat is goed, stuur de factuur maar. Dat scheelt je ook nog eens de btw!” We gingen dus toch op vakantie! De eerste keer in ons leven dat we gezamenlijk iets ondernamen en meteen 23 dagen lang. Broerlief en vrouw kwamen in januari 2008 een week logeren om het te oefenen en te vieren.
Dieuwertje, de zus van mijn partner, wilde onderhand ook wel eens keer met man en kind komen logeren in ons nieuwe stulpje. Ook die afspraak werd gemaakt en zij kwamen in februari 2008.
De eerste nacht was een verschrikking. Hun zoontje huilde, nee krijste, de heleboel bij elkaar en deed dat de hele nacht lang. Het leek wel een speenvarken dat geslacht werd. Geen enkel geluid van het schepseltje klonk nog menselijk en ik kon me dan ook niet voorstellen dat de jonge ouders dat elke nacht konden volhouden. Die snapten er echt niets van. Thuis sliep hij de hele nacht door zonder ook maar een enkele kik te geven en slechts heel af en toe werd er een keertje gehuild. Dan namen ze hem eventjes bij hen in bed en klaar! Maar nu had dat niets geholpen.
De volgende dag schoot me echter te binnen dat de urnen nog in de kast op de logeerkamer stonden, dus ik zei: “Oh, ik weet het al. Pa en Ma hebben natuurlijk lopen spoken. Die vinden kleine kinderen namelijk zo leuk! En ik kan me heel goed voorstellen dat een klein kind ’s nachts nog nooit de combinatie van die beer van een vent met zijn strenge blik en het vertroetelende omaatje dat je continu kietelt, heeft meegemaakt. Daar zou ik zelfs van gaan janken.”
“Wat bedoel je?”, vroeg mijn schoonzus.
“De urnen van mijn ouders staan in de kast. Wellicht dwalen hun geesten daar dus rond. Met name kleine kinderen schijnen daar nogal vatbaar voor te zijn.”
Ze schrok en vroeg of ik ze alsjeblieft weg wilde halen. Mijn pa en ma verhuisden diezelfde middag nog naar de laadruimte van mijn Volvo en de rust was wedergekeerd.
Tot volgende week zondag!
Sebastiaan J. Bitterzoet
Lees hier deel 1: https://cyniclowns.online/2024/03/31/zondagbijlage-gaat-de-dood-echt-over-lijken-deel-1/
Lees hier deel 2: https://cyniclowns.online/2024/04/07/zondagbijlage-gaat-de-dood-echt-over-lijken-deel-2/
Lees hier deel 3: https://cyniclowns.online/2024/04/14/zondagbijlage-gaat-de-dood-echt-over-lijken-deel-3/