“Hier Waak Ik!”, vertelt Max licht grommend. “Mijn baasje zorgde goed voor me. Hij was duidelijk, de verhoudingen waren duidelijk, kortom: het hondenleven was duidelijk! Maar plotseling kreeg ik meerdere bazen en bazinnen, mensjes, die mijn roedel zonder enige pressie en op basis van volledige gelijkwaardigheid moesten gaan leiden. Mijn naam Maximilian werd acuut ingekort tot Max zodat voor de buitenwacht mijn genderneutraliteit gewaarborgd werd, terwijl elke hondenlul kan zien dat ik er een heb! Ik mocht geen vlees meer eten en geen kunstjes meer doen en al helemaal niet als het een “werkopdracht” betrof zoals het-achter-een-bal-aan-rennen-om-die-vervolgens-weer-terug-te-brengen, zoals roedels voetballers al eeuwen doen. De enige lichaamsbeweging die ik dus nog had kunnen hebben, was me in het #metoo-tijdperk al ontnomen: Het ongegeneerd achter teefjes aanrennen, ze vervolgens besnuffelen om ze daarna lekker naar mijn hok te duwen. Maar sinds kort ben ik helemaal “de gebeten hond”, want de mensenpups hebben me de oorlog verklaard, omdat datzelfde hok nu dienst moet doen als Tiny House. Net als de Harderwijker dolfijnen wilde ik daarom vluchten naar China, maar schijnbaar is me daar niet eens hondenleven gegund!”